„Cykl składa się z 6 plakatów do wybranych filmów Andrzeja Kondratiuka, polskiego reżysera, scenarzysty, aktora i operatora filmowego: 1970 – Hydro zagadka, 1972 – Dziewczyny do wzięcia, 1973 – Wniebowzięci, 1973 – Jak to się robi, 1973 – Pies, 1979 – Pełnia.
Najprostszym i najszybciej docierającym do świadomości widza środkiem przekazu informacji jest plakat. Moje plakaty mają zaciekawić i zachęcić widzów do obejrzenia wyżej wymienionych dzieł. Są to filmy dość trudne w odbiorze, niszowe, niskobudżetowe, niosące jednak głębokie treści, skłaniające do refleksji, pokazujące różne ułomności i przywary przeciętnych ludzi. Autor często wykorzystuje do scenariuszy swoją biografię, a jako aktorów dobiera nierzadko osoby z najbliższego otoczenia, także „naturszczyków” – nieprofesjonalnych aktorów.
Mimo, iż część z jego filmów, jak np. ”Wniebowzięci,, czy ”Hydro zagadka,, jest zaliczana do filmów kultowych, często nagradzanych, nie są one filmami kasowymi. Większość filmów utrzymanych jest w konwencji groteski oraz parodii historii sensacyjnych. Są to filmy czarnobiałe, zrealizowane najprostszymi środkami. W momencie realizacji utwory te nigdy niemiały dobrej oprawy plastycznej w postaci plakatów. W latach siedemdziesiątych niebyły to dzieła graficzne, a kadry filmowe. Dlatego zdecydowałam, że taki temat może być ciekawy i spowoduje ponowne zainteresowanie twórczością Andrzeja Kondratiuka.
Elementem zespalającym plakaty w spójny cykl jest zastosowana typografia (wzorowana na liternictwie pojawiającym się w filmach), uproszczona forma graficzna posługująca się syntetycznym, symbolicznym znakiem, zawierającym element groteski – np. spławik -księżyc zanurzony w wodzie, pies w okularach, itp., użyta kolorystyka.
Tworząc cykl plakatów do wspomnianych filmów, starałam uczynić przekaz klarownym i komunikatywnym, w tym celu posłużyłam się powszechnie rozpoznawalnymi symbolami, nieskomplikowanymi metaforami i skrótami myślowymi, starając się nie popaść w banał, poszukując zaskakujących i przyciągających wzrok elementów, mających w łatwy sposób zyskać uwagę odbiorcy. Stąd najprostsze środki wyrazu: ograniczone barwy do niezbędnego minimum, syntetyczna forma, uproszczony znak.
W większości plakatów stosuję kompozycję zrównoważone z elementem centralnym, podkreślonym kolorem różowym lub niebieskim, tła są z reguły czarne.
Chciałam w ten sposób stworzyć spójna formę graficzną identyfikującą filmy z reżyserem, przez pewien intrygujący symbol, kojarzący się z danym filmem, bez ujawniania jego treści.”
Pola Wasilczyk
Pola Wasilczyk – absolwentka grafiki wydziału artystycznego UMCS w Lublinie. Na co dzień pracuje jako grafik, wykonując animacje oraz montaże filmów. Interesuję się fotografią, grafiką filmem i animacją. Dodatkowym jej zainteresowaniem jest ceramika. Zaprezentowany cykl plakatów został zrealizowany w ramach pracy dyplomowej pod kierunkiem prof. Szt. Plast. Grzegorza Mazurka, dr Sławomira Plewko, w Katedrze Mediów Cyfrowych.